"Mama, als ik later mama ben, wil ik niet ziek worden zoals jij en met bloed en zo in het ziekenhuis liggen." Dieter en ik kijken mekaar in de auto aan. We zijn op weg terug van het strand naar onze vakantiewoning."Natuurlijk word jij niet ziek zoals mama, later," repliceert mijn man na een paar tellen. "Nee, meisje, dat gebeurt echt niet," spring ik bij. "Maar Leon is ook al ziek geweest in het ziekenhuis. Ik nog niet hé, ik wil dat niet."
Bizar hoe een herinnering van bijna 10 maanden geleden in het hoofd van een 4-jarige opduikt. De herinnering aan het bezoek met oma aan het UZ-ziekenhuis, waar mama net geopereerd was. Op de platte borst van mama kleeft een witte reuzesticker. Vanonder de oksel loopt er een slangetje. Via die slang vloeit wondvocht en bloed uit mama in een reservoir dat aan de zijkant van het bed bevestigd is.
Mijn eerste duidelijke herinnering van vroeger, is een herinnering aan mijn eerste schooldag. Ik moet toen tweeënhalf geweest zijn. De kans bestaat dat het bezoek aan het ziekenhuis de eerste herinnering is die op het netvlies van Nina gebrandmerkt blijft. Tenzij onze leuke vakantie of een andere herinnering het pleit uiteindelijk wint.
De vakantie in Frankrijk was trouwens deugddoend. Voor de eerste week hadden we met vrienden een vakantiehuisje in de Franse Vendée gehuurd, een huisje met zwembad in een vakantiepark vlakbij het strand in een prachtige streek. Het weer was niet super: twee dagen echt warm en zonnig, de andere dagen soms wat bewolkt en toch iets te fris naar onze zin. Maar wel perfect om op uitstap te gaan. En het gezelschap was prima.
De hitte-aanvallen blijven me in alle hevigheid parten spelen, waardoor ik heel slecht slaap en ik ben sowieso al moe. Ach, met wat meer uitslapen en een uiltje te knappen tussendoor lukt het me wel.
Danku
Op de terugweg van de Vendée maakten we een tussenstop van een paar dagen in Normandië, bij het gezin waar ik vroeger in de vakanties au pair was. Het was twee jaar geleden dat we mekaar zagen, maar het leek alsof het vorige week was.
De taal zorgde af en toe wel voor grappige taferelen. Vanzelfsprekend leren we onze kinderen "danku" te zeggen als ze iets krijgen. Toen onze Franse vrienden een snoepje gaven aan Leon en Nina zeggen die allebei "danku". Gegniffel bij de Fransen aan tafel. Aanvankelijk begrijpen we niet waarom. Tot blijkt dat zij dat begrijpen als "dans (le) cu", "in de poep" zowaar... En als Leon iets laat vallen, roept hij luid "kapot". Alweer hilariteit, nu begrijpen we wel waarom. Voor een Fransman moet een conversatie met onze kinderen heel vreemd in de oren klinken, met die "capotes" en "in de poep" tussen die verder onverstaanbare klanken en woorden.
Vandaag 13 augustus zijn Dieter en ik precies vijf jaar getrouwd. Ik vraag me af hoe we binnen 45 jaar, op 50 jaar huwelijk zullen terugkijken. Naast de geboortes van onze kinderen zal deze kanker ook wel een sterke herinnering blijven. Evenwel door de manier waarop wij die kanker samen versloegen.
