Angstaanjagend. Zo omschrijf ik de voorbije weken soms in één woord. Niet dat hoop definitief in wanhoop omgeslagen is: wie ons een beetje kent weet dat we daarvoor teveel gericht zijn op het leven.
Wat de tocht naar het wonder betreft: die verloopt nogal kronkelig. Heel wat onaangename zaken kruisen Evy's pad: pijn, misselijkheid, een zwellende buik met bijhorende kortademigheid en steken als gevolg. Tijdens een weekendje Ardennen met Evy's ouders, broer en zus is rusten de boodschap. De sfeer is intens. Om van de natuur te genieten huren we ter plaatse een rolstoel. "Mama ook in buggy?" vraagt Leon, terwijl zijn ogen verraden dat dit plaatje niet klopt.
Overdag rusten om te bekomen van de soms slaaparme nachten, want de slaapmiddelen werken blijkbaar ook maar in shiften. Vrijdag was gevoelsmatig een ingrijpende dag, ook voor mij. Er was het bezoek van de palliatief verpleegkundige. Aangezien Evy niet meer aan tafel kan eten, wordt een ziekenhuisbed in onze living geregeld. Zo kan Evy overdag in bed liggen en eten - gelukkig lukt eten nog heel goed, want dat is één van haar favoriete bezigheden. Er wordt ook beslist om morfinepleisters aan te brengen - al is het maar een halve pleister, van de lichtste soort. De ochtend nadien was Evy er wat high van, maar tijdelijk ook wat misselijk - gelukkig is dat nu over. De bedoeling is om pijnvrij te blijven. De klemtoon ligt volledig op comfort. "Elke dag ontbijt op bed, wie droomt daar niet van?" maakt Evy zich ervan af met een kwinkslag.
Ja, we zijn uiteraard ook met de dood bezig. We duwen dat thema ook niet onder water, want dat heeft geen zin. Ook tegenover de kinderen. Leon (2) is nog jong, maar tegen de vierjarige Nina zijn we altijd heel open geweest. De mogelijkheid dat mama misschien doodgaat, hebben we zaterdag voor het eerst besproken. Anders slaat zo'n kind alleen maar aan het fantaseren, en maakt het zo de werkelijkheid misschien nog gruwelijker (kan dat eigenlijk?).
De realiteit is beklemmend en het pad naar de toekomst obscuur. Het thema van de dood laten we echter telkens weer los. Om het leven dat Evy o zo lief heeft te omarmen.
Dieter
zaterdag 28 november 2009
dinsdag 10 november 2009
Tussen geloof en hoop
Een tocht naar het wonder verloopt blijkbaar niet altijd over rozen.
Als mensen me de afgelopen weken vroegen hoe het met Evy ging, wenste ik dat ik "goed, beter" kon antwoorden. Dat ik kon schrijven dat de crisis bezworen was.
Ik had het zo graag willen vergelijken met de economische crisis. In de krant stond er laatst een grafiek over het beursverloop die mijn aandacht trok. De start van de vrije val van de beursgrafiek begon in oktober 2008 - rond het moment van de eerste diagnose en chemo. De grafiek toonde ook de dag van het absolute dieptepunt: vrijdag 6 maart 2009, enkele dagen voor Evy's laatste chemosessie.
Helaas toont Evy's curve nog geen herstel.
De vorige weken verliepen eerst redelijk, maar de dagen met fysieke dipjes verdrongen de dagen waar het beter ging. Eén jaar crisis kruipt in de kleren: "Zo lang zo weinig energie hebben is verdomme lastig!"
Bovendien toonde Evy's buik een steeds duidelijker wordende, harde zwelling.
Zondag kreeg Evy bovendien wat koorts - meteen het sein om naar de de spoedafdeling van het UZ te snellen.
Blijkt dat de leverwaarden in het bloed verder achteruit boeren. De lever zwelt verder aan en duwt de maag meteen naar achter, en het middenrif naar boven - met misselijkheid en kortademigheid tot gevolg. Evy moest daarom twee dagen in het ziekenhuis blijven om de extra cortisone via een infuus te kunnen toedienen.
Sedert vandaag is Evy opnieuw thuis, een half pilletje cortisone zal de klachten nu verzachten.
Morgen gaan we met de kindjes en Evy's familie voor 5 dagen naar de Ardennen. Wat rust zal ons goed doen. En tijd geven om die rauwe boodschap van de oncologe te verwerken, zij schat dat mijn lever het tussen de 2 en 4 maanden volhoudt... Surrealistisch!
We horen, lezen, zien en voelen de steun van zovelen die met ons meeleven.
Geloof en hoop liggen de laatste dagen oneindig dicht bij elkaar.
Net voor het slapengaan stuurde Evy me dit sms'je:
Eens de liefde stroomt en de rivieren van wanhoop en verdriet een kolkende massa zijn geworden, rest ons enkel nog de zachte bedding. Daar gaan we liggen, komen tot rust, hervinden we geloof en hoop en krimpt ons hart niet langer ineen.
Dan kan de gloed van de liefde een ziel raken en zeggen: "Het is te vroeg mijn kind, jouw weg is nog niet ten einde op deze wereld. Ga... en leef!"
Liefs
Dieter
Als mensen me de afgelopen weken vroegen hoe het met Evy ging, wenste ik dat ik "goed, beter" kon antwoorden. Dat ik kon schrijven dat de crisis bezworen was.
Ik had het zo graag willen vergelijken met de economische crisis. In de krant stond er laatst een grafiek over het beursverloop die mijn aandacht trok. De start van de vrije val van de beursgrafiek begon in oktober 2008 - rond het moment van de eerste diagnose en chemo. De grafiek toonde ook de dag van het absolute dieptepunt: vrijdag 6 maart 2009, enkele dagen voor Evy's laatste chemosessie.
Helaas toont Evy's curve nog geen herstel.
De vorige weken verliepen eerst redelijk, maar de dagen met fysieke dipjes verdrongen de dagen waar het beter ging. Eén jaar crisis kruipt in de kleren: "Zo lang zo weinig energie hebben is verdomme lastig!"
Bovendien toonde Evy's buik een steeds duidelijker wordende, harde zwelling.
Zondag kreeg Evy bovendien wat koorts - meteen het sein om naar de de spoedafdeling van het UZ te snellen.
Blijkt dat de leverwaarden in het bloed verder achteruit boeren. De lever zwelt verder aan en duwt de maag meteen naar achter, en het middenrif naar boven - met misselijkheid en kortademigheid tot gevolg. Evy moest daarom twee dagen in het ziekenhuis blijven om de extra cortisone via een infuus te kunnen toedienen.
Sedert vandaag is Evy opnieuw thuis, een half pilletje cortisone zal de klachten nu verzachten.
Morgen gaan we met de kindjes en Evy's familie voor 5 dagen naar de Ardennen. Wat rust zal ons goed doen. En tijd geven om die rauwe boodschap van de oncologe te verwerken, zij schat dat mijn lever het tussen de 2 en 4 maanden volhoudt... Surrealistisch!
We horen, lezen, zien en voelen de steun van zovelen die met ons meeleven.
Geloof en hoop liggen de laatste dagen oneindig dicht bij elkaar.
Net voor het slapengaan stuurde Evy me dit sms'je:
Eens de liefde stroomt en de rivieren van wanhoop en verdriet een kolkende massa zijn geworden, rest ons enkel nog de zachte bedding. Daar gaan we liggen, komen tot rust, hervinden we geloof en hoop en krimpt ons hart niet langer ineen.
Dan kan de gloed van de liefde een ziel raken en zeggen: "Het is te vroeg mijn kind, jouw weg is nog niet ten einde op deze wereld. Ga... en leef!"
Liefs
Dieter
Abonneren op:
Posts (Atom)
