woensdag 7 oktober 2009

Tocht naar het wonder

Met toestemming van Evy schrijf ik, Dieter, hier een berichtje om het nieuws met jullie te delen.

Vorige week woensdag 30 september krijgen Evy en ik te horen dat er uitzaaiingen in de lever vastgesteld zijn. De laatste twee weken kloeg Evy over hardnekkige vermoeidheid. Die mocht wel eens ophouden vond Evy, bijna een jaar na de eerste diagnose. Bovendien had ze wat vage maagklachten - af en toe wat misselijkheid. Iedereen kan wel eens maagklachten hebben en de vermoeidheid schreven we toe aan de chemosessies. Nu weten we wel beter. Geen seconde hadden we dit scenario verwacht.

Evy had buikpijn die dag, ze was heel slap en haar bloeddruk was alarmerend laag. De dokter van wacht stelde haar gerust en schreef haar pillen tegen maagpijn voor. De nacht die erop volgde kreeg ze pas echt hevige buikpijnen. De huisdokter stuurde ons woensdagmorgen stande pede naar het lokale ziekenhuis.

Na de eerste echo gaf de radioloog nog "Pancreas ziet er goed uit" als commentaar. Terug bij de huisdokter duurde de stilte bij het lezen van het verslag een eeuwigheid. Evy en ik keken mekaar doodsbenauwd aan. "En nu is het 't moment om te zeggen dat we ons geen zorgen moeten maken," zei Evy doodserieus. De blik in de ogen van de dokter werd meteen door zijn woorden bevestigd: "Het ziet er niet goed uit..."

Naar het UZ van Gent voor nader onderzoek dan maar. De dag zelf nog een eerste bloedcontrole - een anesthesist moest Evy komen aanprikken, ook voor het infuus, want de port-a-cath was sedert... twee dagen verwijderd. Op donderdag een CT-scan van de lever - geen aangenaam onderzoek door het chemische spul dat in de aders gepompt wordt! En op maandag een - heel pijnlijke - leverpunctie. Dit allemaal om te bevestigen wat de radioloog en ikzelf op de echo gezien hadden: heel veel kleine en grote "dingen" die niet in de lever thuishoren.

Volgens de dokters is dit ongeneeslijk en enkel rekbaar. De tumoren operatief verwijderen is bij deze uitzaaiingen onbegonnen werk. Een lever bestralen is onmogelijk. De uitzaaiingen verwijderen evenzeer. Een levertransplantatie is uitgesloten: dat "vreemd" orgaan zou onmiddelijk ten prooi vallen aan de kankercellen. In mijn situatie is chemo de enige behandelingsoptie chemo.

Opnieuw chemosessies kunnen de tumoren tijdelijk terugdringen, maar ook hier is de slaagkans en de "tijdwinst" nogal beperkt (alles samen 1 à 2 jaar in het beste geval, tov. zonder chemo nog minder).
Je merkt het: de dokters zijn heel eerlijk en rechtuit. Zo verbloemen hun waarheid niet, zijn betrokken en meelevend, net als de even schitterende verpleegsters.

Evy heeft beslist om geen chemobehandeling te ondergaan. Precies omdat het risico bestaat dat de chemo meer kwaad dan goed doet. Ik steun haar daar uiteraard volledig in. De oncologe had begrip voor Evy's standpunt en vond het een heel moedige beslissing.

Evy richt zich volop op genezing, op het positieve. Zij gaat dus niet mee in het doemscenario van de medische wereld en gelooft echt in de zelfgenezende kracht van het lichaam. Wij hebben vorig weekend thuis samen de knop omgedraaid - evident was dat niet. We beseffen dat dit naïef kan klinken, maar het is voor ons de enigste juiste weg.

Volg je ons mee op de tocht naar genezing, de tocht naar het wonder?