Hieronder de tekst die Evy midden november schreef voor haar uitvaart.
We danken iedereen voor het massale en oprechte medeleven.
Wanneer jullie dit horen of lezen, dan wil dat zeggen dat “het wonder” zich niet heeft voltrokken. Mijn geloof erin was nochtans groot en sterk. Velen geloofden met mij mee.
Ik ben vertrokken in de bloei van mijn leven. Ik gooide de laatste jaren mijn oude onzekerheden en patronen overboord. Ik kwam in het reine met mezelf en leerde mild en zacht te zijn, zowel voor mezelf en voor de ander. Ik leerde m’n verstand opzij te schuiven om te kijken met mijn hart. Kortom, ik vond een ongelofelijke kracht in mezelf terug om een grondig groeiproces rond te maken.
Vanuit mijn nieuwe ‘ik’ borrelden allerlei verlangens en plannen op: zelfstandig therapeute worden, meer evenwicht tussen gezin en werk, opnieuw de bergen zien, leren schilderen en niet te vergeten: een nieuw huis vol warmte, licht en leven.
Het mooiste moest voor mij nog komen. Het heeft niet mogen zijn.
Ondanks deze dag, geloof ik nog altijd in wonderen. En ik wil dat ook jullie het geloof erin niet verliezen, in het bijzonder de mensen die het dichtst bij mij staan, mijn familie. Voor jullie breekt nu een donkere periode aan, maar ik weet dat er een dag komt dat jullie weer vreugde zullen voelen. Dat is de mooie dag waarop het licht stilaan weer een plaats zal krijgen in jullie leven. Het leven is immers zo’n mooi geschenk – koester het!
Ik zal altijd bij jullie zijn, in jullie gedachten en herinneringen, in Nina en Leon, maar vooral en bovenal in jullie liefde.
Aan diegenen die Dieter, Nina, Leon en mijn familie bij willen staan in hun rouwproces: geef hen de tijd, en weet dat ‘tijd’ relatief is. Laat de verhalen van 'Ik ken iemand die' en goede raad achterwege, maar wees aanwezig en luister. En komen er geen woorden, luister dan naar de stilte of wees getuige van de tranen. Blijft de deur gesloten en de telefoontjes onbeantwoord, bedenk dan dat een mens wel eens alleen wil zijn in zijn verdriet. Oordeel niet - te snel, te traag, te luid, te stil. Volg hun tempo en aanvaard hun manier.
Dit kunnen jullie doen voor mij: wees elkaar nabij, toon jullie liefde en kijk met jullie hart.
Namaste! Ik groet het licht in jullie allen.
Liefs
Evy
We danken iedereen voor het massale en oprechte medeleven.
Wanneer jullie dit horen of lezen, dan wil dat zeggen dat “het wonder” zich niet heeft voltrokken. Mijn geloof erin was nochtans groot en sterk. Velen geloofden met mij mee.
Ik ben vertrokken in de bloei van mijn leven. Ik gooide de laatste jaren mijn oude onzekerheden en patronen overboord. Ik kwam in het reine met mezelf en leerde mild en zacht te zijn, zowel voor mezelf en voor de ander. Ik leerde m’n verstand opzij te schuiven om te kijken met mijn hart. Kortom, ik vond een ongelofelijke kracht in mezelf terug om een grondig groeiproces rond te maken.
Vanuit mijn nieuwe ‘ik’ borrelden allerlei verlangens en plannen op: zelfstandig therapeute worden, meer evenwicht tussen gezin en werk, opnieuw de bergen zien, leren schilderen en niet te vergeten: een nieuw huis vol warmte, licht en leven.
Het mooiste moest voor mij nog komen. Het heeft niet mogen zijn.
Ondanks deze dag, geloof ik nog altijd in wonderen. En ik wil dat ook jullie het geloof erin niet verliezen, in het bijzonder de mensen die het dichtst bij mij staan, mijn familie. Voor jullie breekt nu een donkere periode aan, maar ik weet dat er een dag komt dat jullie weer vreugde zullen voelen. Dat is de mooie dag waarop het licht stilaan weer een plaats zal krijgen in jullie leven. Het leven is immers zo’n mooi geschenk – koester het!
Ik zal altijd bij jullie zijn, in jullie gedachten en herinneringen, in Nina en Leon, maar vooral en bovenal in jullie liefde.
Aan diegenen die Dieter, Nina, Leon en mijn familie bij willen staan in hun rouwproces: geef hen de tijd, en weet dat ‘tijd’ relatief is. Laat de verhalen van 'Ik ken iemand die' en goede raad achterwege, maar wees aanwezig en luister. En komen er geen woorden, luister dan naar de stilte of wees getuige van de tranen. Blijft de deur gesloten en de telefoontjes onbeantwoord, bedenk dan dat een mens wel eens alleen wil zijn in zijn verdriet. Oordeel niet - te snel, te traag, te luid, te stil. Volg hun tempo en aanvaard hun manier.
Dit kunnen jullie doen voor mij: wees elkaar nabij, toon jullie liefde en kijk met jullie hart.
Namaste! Ik groet het licht in jullie allen.
Liefs
Evy