Kippenvelmoment

"Ik zou dat wel gewoon worden, zoveel lof krijgen," vertel ik Dieter voor ik moe maar voldaan in slaap val. Wat een heerlijk gevoel is het om een daverend applaus te ontvangen na de presentatie van mijn eindwerk. Het was voor mij dan ook echt een prachtig moment, de kers op de taart na vier intense jaren opleiding.
Op voorhand was ik bang dat er amper iemand naar mijn presentatie zou komen kijken. Die vrees blijkt helemaal ongegrond: het lokaal van mijn presentatie zit barstensvol. Er kijken meer dan 50 mensen toe hoe ik de concrete cases en richtlijnen van mijn duplopoppenmethodiek uit de doeken doe. Niet alleen familie en medestudenten, maar ook afgestudeerde therapeuten en studenten.
Verbaasd kijk ik toe hoe er een stormloop ontstaat op het stapeltje eindwerken (met veel kleurenfoto's) die traditioneel te koop aangeboden worden. In geen tijd was ik door mijn kleine voorraad heen. We hebben dan maar de adressen genoteerd van de mensen die we er eentje zullen opsturen.
Ik moet eerlijk zeggen: het gaf me wel een kick om voor zo'n groep te staan. Mijn energiepeil was die dag top, alleen al door de adrenaline. En ik was amper nerveus, wat nog eens mijn persoonlijke groei in de verf zet. Het smaakt zelfs naar meer. En misschien komt er ook meer! Na mijn presentatie vroeg iemand of ik het zag zetten om in een CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk) eens een workshop wou geven over het werken met de duplopoppen en andere materialen. Ik zie dat best zitten. Wie weet, als het meevalt, organiseer ik hier later wel een workshop of opleiding voor.
Je ziet: die afstudeerdag en mijn geslaagde presentatie heeft me echt een boost gegeven, en tonnen energie. En zin om er werk van te maken. Gelukkig heb ik nu rustig die tijd om de plannen concreet te maken.
In oktober, in de shock na de keiharde diagnose, vreesde ik heel even dat dit een verloren jaar zou zijn, maar dat is het dus allesbehalve geworden: ik mag me nu officieel Therapeute in de Interactionele Vormgeving noemen. Deze 4-jarige opleiding heeft me tijdens mijn behandeling enorm geholpen en ik zie die ook als een gigantische cadeau. Wat ben ik gegroeid en sterker geworden, zowel als therapeut als op persoonlijk vlak.

Zoals ik al zei tijdens mijn presentatie: "Uit de grond van mijn hart, bedankt aan iedereen die me hierbij geholpen en/of gesteund heeft!"

Happy birthday, Nina!
Op het moment dat ik zaterdag iets na vijf uur aan mijn presentatie begon, bedacht ik dat Nina precies vier jaar geleden geboren werd. De jarige hebben we jammer genoeg maar heel even gezien 's morgens, maar we hebben dat de dag ervoor en de dag erna uitgebreid goedgemaakt. Vandaag, woensdag, volgde nog het kinderverjaardagsfeestje: 8 kleuters kwamen onze tuin onveilig maken. Gelukkig was het mooi weer van de partij, zodat we ons huis nog in één stuk kunnen verkopen. Ons huis staat trouwens nu net te koop op immoweb. Er zijn zelfs al een paar geïnteresseerden langsgeweest. En net kwam iemand al voor de tweede keer kijken. Ook de plannen van ons nog te bouwen huis zijn bijna klaar. Dubbel spannend dus!

Maar nu eerst even wat bekomen… en rustig nagenieten van het applaus dat in mijn gedachten nog steeds nagalmt. Ik hoor het nog als ik mijn ogen dicht toe. Moe maar voldaan!