Namaste!

Hieronder de tekst die Evy midden november schreef voor haar uitvaart.
We danken iedereen voor het massale en oprechte medeleven.


Wanneer jullie dit horen of lezen, dan wil dat zeggen dat “het wonder” zich niet heeft voltrokken. Mijn geloof erin was nochtans groot en sterk. Velen geloofden met mij mee.

Ik ben vertrokken in de bloei van mijn leven. Ik gooide de laatste jaren mijn oude onzekerheden en patronen overboord. Ik kwam in het reine met mezelf en leerde mild en zacht te zijn, zowel voor mezelf en voor de ander. Ik leerde m’n verstand opzij te schuiven om te kijken met mijn hart. Kortom, ik vond een ongelofelijke kracht in mezelf terug om een grondig groeiproces rond te maken.

Vanuit mijn nieuwe ‘ik’ borrelden allerlei verlangens en plannen op: zelfstandig therapeute worden, meer evenwicht tussen gezin en werk, opnieuw de bergen zien, leren schilderen en niet te vergeten: een nieuw huis vol warmte, licht en leven.

Het mooiste moest voor mij nog komen. Het heeft niet mogen zijn.

Ondanks deze dag, geloof ik nog altijd in wonderen. En ik wil dat ook jullie het geloof erin niet verliezen, in het bijzonder de mensen die het dichtst bij mij staan, mijn familie. Voor jullie breekt nu een donkere periode aan, maar ik weet dat er een dag komt dat jullie weer vreugde zullen voelen. Dat is de mooie dag waarop het licht stilaan weer een plaats zal krijgen in jullie leven. Het leven is immers zo’n mooi geschenk – koester het!

Ik zal altijd bij jullie zijn, in jullie gedachten en herinneringen, in Nina en Leon, maar vooral en bovenal in jullie liefde.

Aan diegenen die Dieter, Nina, Leon en mijn familie bij willen staan in hun rouwproces: geef hen de tijd, en weet dat ‘tijd’ relatief is. Laat de verhalen van 'Ik ken iemand die' en goede raad achterwege, maar wees aanwezig en luister. En komen er geen woorden, luister dan naar de stilte of wees getuige van de tranen. Blijft de deur gesloten en de telefoontjes onbeantwoord, bedenk dan dat een mens wel eens alleen wil zijn in zijn verdriet. Oordeel niet - te snel, te traag, te luid, te stil. Volg hun tempo en aanvaard hun manier.

Dit kunnen jullie doen voor mij: wees elkaar nabij, toon jullie liefde en kijk met jullie hart.
Namaste! Ik groet het licht in jullie allen.

Liefs
Evy

De geboorte van een herinnering

Woorden schieten tekort

Evy is vannacht even voor drie uur overleden.
Woorden schieten te kort om onze droefheid te beschrijven.

Kerstboomalarm

Terwijl Nina op zes december toch nog eens haar schoentje wou zetten - je weet maar nooit - is Evy maar al te blij dat sinterklaas op de boot richting Spanje zit. Want dat betekent dat de kerstperiode begonnen is. En dan mag de kerstboom in huis.

Sfeervol is ons huis wel, maar de realiteit bijt ons in het hart. Telkens de doktoren prognoses uitspraken, klopte Evy's kanker die moeiteloos. 1 op 5 patiënten met borstkanker hervallen binnen de 5 jaar. Evy hierviel na nog geen jaar. Minder dan een jaar te leven op 1 oktober 2009, tussen 2 en 4 maanden op 8 november.

Toen zat kerstmis halen er nog in, dertig worden in de lente al niet meer. Nu groeit het besef dat kerstmis, het sfeerfeest bij uitstek voor Evy, buiten bereik is. Ook Nina, die samen met Leon bij oma & opa logeert, weet dat maar al te goed.

De stemmige kerstliederen, de obligate kaarsjes, de versierde kerstboom met zijn schijnbaar miljoenen lichtjes vormen de achtergrond van de uitdovende kaars die Evy nu is.
Terwijl de tumor zienderogen zwelt, heeft Evy minder en minder heldere momenten - in medische termen: het begin van leverfalen .

Naast de rust die Evy uitstraalt, blijft ook Evy's karakter naar buiten sijpelen. Getuige de pittige reacties. Neem nu maandagavond: terwijl we het tweede bed beneden in de living installeren en we af en toe gevaarlijk dicht bij de kerstboom komen, luidt Evy "Kerstboomalarm!".

Evy is pijnvrij, niet meer misselijk en zowel dokters, verpleegsters als palliatief begeleiders hebben maar een taak: comfort. Haar naasten genieten van de ontroerende momenten van helderheid en de laatste momenten van echt contact. De wreedheid van het lot is zwaar om dragen.

Iedereen voelt dit aan als een mokerslag.
Maar misschien net daarom deze rare vraag aan degenen die Evy kennen: hoe typeren jullie Evy? Misschien ken je wel een grappige, mooie of kenmerkende anekdote? Misschien wil je die wel mailen of als reactie op deze blog zetten? Kerstboomalarm, weetjewel...

Dieter
dieter.vandenhende @ gmail.com
(de spaties voor en na "@" verwijderen aub - dit is om spam te vermijden)