Fout oudejaar

Wat doet het kerstverlof me goed! Twee volle weken samen met ons viertjes. Twee weken om vanalles samen te doen. Want omdat mijn weerstand in tegenstelling tot na de eerste fluosessie optimaal is, heb ik geen bijkomende kwaaltjes of zorgen. Wel ben ik vaak moe. 's Morgens lang slapen, een middagdutje als 't kan en 's avonds vroeg onder wol doet echter wonderen. Op oudejaar en op de familiefeesten ben ik in vorm, ik kan er écht van genieten. Ik amuseer me en ik voel me goed en geliefd.

In een vorig berichtje "Het duiveltje in Leon" las je misschien dat als de zwelling in de lies van Leon bleef terugkomen, dat een kleine operatie dan nodig was. Zo geschiedt: op maandag 29 december wordt de liesbreuk van Leon via een kleine operatie hersteld. Dankzij de vriendelijke kinderuroloog van het AZ Groeninge in Kortrijk kan Leon nog tijdens de drukke kerstvakantie geopereerd worden. Zo moet Dieter geen extra verlof nemen om Leon in het ziekenhuis te vergezellen... vanaf kwart voor zeven 's morgens na een avondje uit. Nadat ik die dag uitgeslapen ben, keer ik de rollen voor een keer om en ga ik mijn twee mannen bezoeken in de dagkliniek. Leon kan op dezelfde dag nog naar huis en na twee wat hangerige dagen is hij alweer zijn vrolijke zelve. Maar helaas niet voor lang, uitgerekend gisterennacht, net na mijn derde fluosessie, krijgt Leon zware hoestbuien en vandaag in de crèche koorts. De kinderarts stelt een bronchite vast. Gelukkig is er mijn schoonma waar Leon een paar dagen kan uitzieken.

Mensen hebben nu eenmaal de gewoonte om een jaar af te sluiten. Daar doen wij op oudejaar met plezier aan mee, zij het dan met een knipoog door "fout" als thema te kiezen: foute accessoires, foute muziek enzovoort. Maar gelukkig wèl met de juiste vrienden.

Na het aftellen wisselen we onze wensen uit. Spontaan gaan mijn gedachten naar wat het komende jaar brengen zal. De hoop op een goede gezondheid staat vanzelfsprekend hoog bovenaan mijn ranglijst. Als vanzelf sta ik stil bij de toekomst. En zo kom ik uit bij mijn grootste angsten. Ik merk het trouwens ook aan alle lieve mensen met de allerliefste wensen: ook zij voelen mee wat ik voel, al worden die gedachten dan niet altijd uitgesproken. Vaak is dat pijn om wat er is en vrees om wat nog komen zal. Tussen angst en hoop. Daarom ook dat dit voor ons een wat rare periode is, met naast de intense en leuke ook emotionele en moeilijke momenten. Voor mezelf en even-zeer voor Dieter en mijn lieve ouders. Hoe zwaar het ook is, mijn grootste angsten uitspreken en luisteren naar Dieters grootste angsten lucht op.

De nakende fluosessie speelt ook constant in mijn achterhoofd. Geen leuk vooruitzicht na de laatste malaise. Door de brugdag op 2 januari moet ik me op maandag 5 januari aanmelden in het UZ, Nina's eerste schooldag na het kerstverlof. Ik haat dit ziekenhuis echt, zeg ik tegen Dieter als we 's middags de de besneeuwde parking oprijden. Ik slaag er maar niet in om de gedachte dat ze me hier genezen tot leven te roepen. Dieter doet gelukkig geen moeite, hij weet perfect dat peptalk me op dit moment gestolen kan worden. Het is druk op de afdeling, er zijn er nog die terug aan de fluo moeten in plaats van terug aan het werk. Voor deze derde FEC-fluosessie krijg ik nog extra medicatie tegen de misselijkheid en het kotsen.

's Avonds kruip ik om 8 uur doodmoe in mijn bed; bang voor de nacht. Bang dat mijn maag zich weer binnenste buiten keert. Tot een stuk in de nacht vecht ik tegen de misselijkheid. Kotsen moet ik niet, maar veel scheelt het niet. Wat ben ik blij als ik uiteindelijk even de slaap kan vatten. Dinsdag en vandaag zijn gewoon super ellendige dagen, ik heb amper fut om iets te doen. Het fout oudejaar is achter de rug, nu die vreselijke misselijkheid nog.

Toch nog dit: dankjewel Dieter om me mijn hersenspinsels te helpen ordenen, mijn schrijfsels eerst eens te lezen - zeker op een ellendige dag als vandaag - en voor het idee om deze blog te starten. En dankjewel iedereen voor de voelbare steun die jullie allemaal geven; elk op jullie manier helpen jullie ons enorm.