vrijdag 17 april 2009

Prison break

Oef! Het eindwerk voor mijn therapeutenopleiding is klaar voor druk! Nu nog even uitzoeken hoe ik het op 13 juni zal presenteren. Spannend! Ook mijn stageverslag heb ik bijna af. Daarin heb ik dus mijn luttele energie gestoken de laatste weken.
Hoe het met me gaat? Wel, de chemokuren en de meeste nevenwerkingen ervan zijn achter de rug en ik ben er niet rouwig om. De laatste fluosessie was effectief de zwaarste: bij de andere sessies was ik de 3e week van de sessie weer hersteld, maar nu bleek duidelijk dat mijn weerstand trapsgewijs afgebouwd was. Doodmoe was ik, en eindelijk nog altijd bij momenten. Veel slapen en rusten is de boodschap.
Ik zit nu ongeveer aan de helft van de 25 radiotherapiesessies, of zonnebanksessies zoals wij ze noemen, en die vallen reuze mee. Ik moet er wel elke weekdag voor naar het ziekenhuis in Kortrijk pendelen. De sessies doen geen pijn en nemen amper een paar minuten in beslag. Tijdens de paasvakantie heeft Nina me af en toe vergezeld en zag met eigen ogen hoe “Radio Robby” mama’s stoute kankercelletjes te lijf gaat.
Het is blijkbaar superbelangrijk dat de laser telkens op precies dezelfde zone straalt. Daarom heb ik een ingewikkelde tekening op mijn (ex-)borst. Iedere dag kleurt de verpleegster met een stift over de lijntjes zodat die niet verdwijnen. En in het weekend neemt Dieter die taak over. Toen Nina toevallig op dat tafereel stootte in de badkamer, was ze heel boos: "Papa, je mag niet kleuren op mama!"
De tekening ziet er precies uit als de platte grond van een gebouw met wat kruisjes. Dus eigenlijk een beetje zoals de man uit prison break ;-)
De enige nevenwerking van de zonnebanksessie waar ik last van heb, is mijn oude vriend vermoeidheid, maar die reist al een tijdje met me mee. Ik ben echter wel van plan die vriend ooit vriendelijk maar kordaat de deur te wijzen. Niet zonder hem te bedanken voor bewezen diensten, want hij leerde me om meer naar de signalen van mijn lichaam te luisteren.
Ik kan mezelf erg goed voorbijlopen en maar blijven verderdoen zonder eens stil te staan en te gaan voelen wat IK op dat moment nodig heb. Ik zal wel de enigste niet zijn. Maar nu moet en kan ik dat af en toe al wat makkelijker: even stilte in en rond mijn hoofd inbouwen en gaan voelen wat ik wil. Want zolang ik luister naar mezelf, ben ik veel rustiger en in balans. Wat de mensen rondom mij ook ten goede komt.
Met de lente in het land en de tulpen die bloeien, kom ook ik weer volop tot leven. Deze week verschenen ook de eerste piepkleine blaadjes aan de lange rij platanen in onze tuin. En elke dag ontluiken ze meer. Net als het haar op mijn skinhead-hoofd dat zich tergend traag tot een nieuwe coupe vormt. Dus ook voor mij wordt het stilletjes aan tijd om de winterduisternis achter me te laten en me te richten naar de zon. En om plannen te smeden, nu meer dan ooit. Maar daarover lees je later meer!

2 opmerkingen:

  1. Hola Evy...
    Echt mooi én leuk om lezen...Raar om te zeggen maar ik geniet ervan je blog te lezen. Met ups en downs kom je er weer bovenop. Het zit er bijna op, meisje.Nog eventjes en dan zoals je zelf zegt: plannen smeden. Ben benieuwd om je volgenden woorden te lezen.
    Een dikke kus en knuffel vanuit het zonnige Bilbao. (voor het moment toch)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. volhouden... alle moeilijke momenten gaan ook voorbij, alleen lijken ze langer te duren dan de fijne ogenblikken..

    BeantwoordenVerwijderen