Naschokken

“Weet je wat er met jou aan de hand is?” zegt mijn vader nadat ik huilend bij hen ben binnengevallen. “Je voelt nu de naschok van de aardbeving. Een huis kan maanden na een echte aardbeving ook nog instorten, hoor.”
Tja, bij zo veel wijsheid kan ik alleen maar instemmend snikken.
Zowel bij mezelf als bij mijn ouders komt het grote verdriet nu pas, nu de behandeling, het vechten en het sterk ‘moeten’ zijn tijdens die aardbeving plots wegvalt.

Ik heb het gevoel dat ik nu op "mijn gat zit en verbaasd rondkijk naar al het puin dat de aardbeving heeft achtergelaten. En dat ik nu pas écht voel wat ik en mijn dierbaren allemaal hebben moeten doorstaan de voorbije negen maanden.
Ook de angst voor herval komt erg sterk op de voorgrond nu Chemo Kasper en Radio Robbie de slechte celletjes niet meer aanvallen. Dit is het allerzwaarste; die angst proberen te laten zijn. Elke keer weer opnieuw probeer ik er uit alle macht tegen te vechten, maar meestal is de angst uitspreken en in de ogen kijken het enige wat helpt. Zeker als er dan mensen zijn die ze samen met mij in de ogen kijken en ze niet proberen weg te sussen. Ik begrijp dat sussen wel, hoor, want op die manier proberen ze ook zichzelf te sussen.

Mijn weekje zomerretraîte rond het thema “thuiskomen in jezelf” van La Verna heeft me alvast geholpen om mijn verdriet en angst te voelen en te erkennen. Samen met tien andere vrouwen ben ik mezelf tegengekomen. Ik heb de gebeurtenissen van de laatste maanden getekend, gedanst, gedeeld en gedragen. Hoe raar dat voor een buitenstaander ook mag klinken. Maar ik zie het als een prachtig geschenk dat ik in mijn hart zal blijven koesteren.

De laatste weken voel ik dus “het zwarte gat” na de behandeling aan de lijve. Ook de hardnekkige vermoeidheid, de hormoonbehandeling met bijhorende opvliegers en stemmingswisselingen blijven me parten spelen.

Ik kijk daarom des te meer uit naar ons reisje naar Frankrijk, waar de zon, het water en de franse joie de vivre een balsem zullen zijn voor mijn ziel.

A propos: ons huis is verkocht na amper een maand! Dit hebben we uitgebreid gevierd! En we hebben officieel getekend voor ons nieuwe huis: een nieuw begin… Nog dit jaar worden de stevige funderingen van onze toekomst gelegd.

Hoofddoekenkwestie

'Gelijk heeft ze!" geef ik commentaar op de mening van een studiogaste op Radio 1 tijdens een uitzending over de hoofddoekenkwestie in Antwerpen. 'Een hoofddoek is een symbool van identiteit en wie zijn wij om die vrijheid te beknotten!'
'Zwijg nu toch en laat dat mens uitspreken,' sust mijn man.
Het is vrijdagvoormiddag en we zijn onderweg naar een weekendje family time in Center Parcs . Vanop de achterbank lijken Nina en Leon geboeid door de avonturen van Dora op het kleine DVD-scherm. Maar Nina mengt zich ook in de hoofddoekenkwestie. 'Wanneer mag je je sjaaltje nu af doen, mama?'
'Ik hou mijn sjaaltje liever nog wat aan, kindje.'
'Ga je dan zwemmen met je sjaaltje?'
'Nee, dat niet. Met mijn haartjes bloot.'
'Joepie!' juicht Nina en richt zicht tot haar broer: 'Leon, mama gaat met haar haartjes zwemmen!'

Drijvende UFO
Zwemmen met een borstprothese op de huid gekleefd is trouwens GEEN sinecure, wat de folder ook moge beweren (zie "Supercup"-post van december 2008). De kleefstrip komt na een tijdje gewoon los van mijn huid. Ik vrees al voor een UFO-scenario: een Unidentified Floating Object! Mijn man en schoonbroer maken zich er vrolijk over dat het perfect dienst zou kunnen doen als waterpoloballetje. Ik kies bij de volgende zwembeurt voor zekerheid: ik hou mijn BH aan en doe er gewoon een topje boven. BH-loze vrijdag is immers achter de rug!

Buiten het zwembad vertoon ik me liever niet zonder sjaal. Die sjaal geeft me een veiliger gevoel, hoe vreemd dat ook mag klinken. Een sjaal is ook veel stijlvoller: een sjaal voor elke outfit! En het voelt alsof ik mooi lang haar heb, dat hangt te wapperen in de wind.
'Nochtans is je nieuwe Sinead O'Connor-coupe heel mooi. Het staat je echt,' probeert Dieter.
'Ik voel me minder bekeken met mijn sjaal. Ik merk weer die starende blikken in mijn richting. En ik vind het niet mooi, mijn haar is ook iets minder blond.'
'Ik heb er ook op gelet en ik vind niet dat er meer mensen staren. Je hebt trouwens al jaren een kort kapsel, dat staat je. Nu is het gewoon extra kort. Een paar mensen zullen misschien denken: zo kort zou ik mijn haar niet doen. Maar ik denk niet dat ze het nog met kanker associëren. En de zon zal je haar snel laten verbleken.'
'Pffff,' zucht ik.
'Laat de zon in je haar!' zingt manlief plagerig op de tonen van Willy Sommer's 'Laat de zon in je hart', het aanstekelijke foute liedje waar bijna de hele familie gans het weekend loopt te zingen, fluiten of neurieën - tot (gespeelde) ergernis van sommigen.
'Ik zie wel, ik laat hem af als ik er me goed bij voel,' sluit ik het thema af.

Een dag later heb ik de sjaaltjes opgeborgen. Met een beetje gel, wat verbeelding en veel goede wil krijg ik er wel wat vorm in. Ik vind het mooi.

Leve de vrijheid!