dinsdag 21 juli 2009

Naschokken

“Weet je wat er met jou aan de hand is?” zegt mijn vader nadat ik huilend bij hen ben binnengevallen. “Je voelt nu de naschok van de aardbeving. Een huis kan maanden na een echte aardbeving ook nog instorten, hoor.”
Tja, bij zo veel wijsheid kan ik alleen maar instemmend snikken.
Zowel bij mezelf als bij mijn ouders komt het grote verdriet nu pas, nu de behandeling, het vechten en het sterk ‘moeten’ zijn tijdens die aardbeving plots wegvalt.

Ik heb het gevoel dat ik nu op "mijn gat zit en verbaasd rondkijk naar al het puin dat de aardbeving heeft achtergelaten. En dat ik nu pas écht voel wat ik en mijn dierbaren allemaal hebben moeten doorstaan de voorbije negen maanden.
Ook de angst voor herval komt erg sterk op de voorgrond nu Chemo Kasper en Radio Robbie de slechte celletjes niet meer aanvallen. Dit is het allerzwaarste; die angst proberen te laten zijn. Elke keer weer opnieuw probeer ik er uit alle macht tegen te vechten, maar meestal is de angst uitspreken en in de ogen kijken het enige wat helpt. Zeker als er dan mensen zijn die ze samen met mij in de ogen kijken en ze niet proberen weg te sussen. Ik begrijp dat sussen wel, hoor, want op die manier proberen ze ook zichzelf te sussen.

Mijn weekje zomerretraîte rond het thema “thuiskomen in jezelf” van La Verna heeft me alvast geholpen om mijn verdriet en angst te voelen en te erkennen. Samen met tien andere vrouwen ben ik mezelf tegengekomen. Ik heb de gebeurtenissen van de laatste maanden getekend, gedanst, gedeeld en gedragen. Hoe raar dat voor een buitenstaander ook mag klinken. Maar ik zie het als een prachtig geschenk dat ik in mijn hart zal blijven koesteren.

De laatste weken voel ik dus “het zwarte gat” na de behandeling aan de lijve. Ook de hardnekkige vermoeidheid, de hormoonbehandeling met bijhorende opvliegers en stemmingswisselingen blijven me parten spelen.

Ik kijk daarom des te meer uit naar ons reisje naar Frankrijk, waar de zon, het water en de franse joie de vivre een balsem zullen zijn voor mijn ziel.

A propos: ons huis is verkocht na amper een maand! Dit hebben we uitgebreid gevierd! En we hebben officieel getekend voor ons nieuwe huis: een nieuw begin… Nog dit jaar worden de stevige funderingen van onze toekomst gelegd.

9 opmerkingen:

  1. weer es bijgelezen hier... je ziet er goed uit met je korte koppie (maar dat zal intussen alweer minder kort zijn denk ik!)...
    en wat fijn dat je een weekje voor jezelf kon nemen... ik ken La Verna niet, maar ben het even gaan opzoeken, ze bieden wel wat interessants aan geloof ik...
    zelf nam ik vorig jaar in oktober deel aan de herbronningsweek van Wistik, voor mensen met en na K, olv Marijke Baken, ook echt een aanrader vind ik!
    En ja, dat 'zwarte gat', ik herken het van vorige zomer, en nu sta ik er opnieuw voor... hopelijk daarna nooit nog opnieuw hé! want ook die angst herken ik natuurlijk maar al te goed, evenals wat je schrijft over hoe er best mee om te gaan... het wegsussen heeft niet veel zin, je kan het beter 'gewoon even laten zijn'... zelf heb ik ook veel deugd gehad van een mindfulness-training...
    maar je zal je weg wel vinden, daar ben ik van overtuigd!

    sterkte in deze nieuwe fase!
    Tricky

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Evy,
    Op ons pad kruisen we hindernissen, de een al zwaarder dan de ander, voor de één meer hindernissen dan voor de ander...een antwoord op het waarom krijgen we nooit...Jij bent op een enorme berg gebotst op je pad, hem beklimmen heeft bloed zweet en tranen gekost, maar vergeet niet, om de berg over te gaan moet je ook de afdaling doen en die is ook zwaar ook al wordt dit door velen onderschat... Ook mama viel in dat fameuze zwarte gat en had die angstaanvallen over herval. Zoals altijd heeft het tijd nodig om zijn plekje te vinden maar maak je geen illusies, ook wanneer je het een plekje gegeven hebt zul je die angst altijd voor een stuk met je meedragen...Heel veel moed en sterkte ook in deze fase van je herstel en geniet met volle teugen van jullie vakantie in La douce France!!! Veronique

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ons gekende gezegde 'Pluk de dag' (Horatius) luidt eigenlijk volledig: 'Pluk de dag en maak zo min mogelijk staat op de volgende.'

    Keep heart,
    Groetje

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hallo,

    die angst die je beschrijft voel ik niet echt. Na de operatie had ik echt het gevoel dat de kanker weg is. En de chemo diende om alle cellen in mijn lichaam duideljk te maken dat ze er niet aan moesten denken om nog eens zoiets te proberen. En dat gevoel heb ik nog steeds.

    Veel sterkte.
    Katleen

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik had het een beetje gezien.
    In je ogen, in je blik, zo af en toe.
    In de auto op weg naar huis ( na de BB ) dacht ik het nog ; hebben we - of beter - ik, Evy neit te kort gedaan ?
    Maar ik ben dan ook zo bezig met mezelf... komaan, voruit komaan plezant doen, komaan spelen, komaan leven, komaan niet zeuren, komaan doen, komaan genieten...
    Om maar te zeggen ; ik ben niet depressief en wil leven.
    We spreken zo weinig, maar misschien is dat ook niet nodig ?
    Ik weet het niet.

    Moeilijk om te zeggen, maar ik vroeg me al regelmatig af hoe jij dat zo doet ?
    Steeds aanwezig, zonder klagen of ook maar iets te vragen.
    Nooit kwaad of gefrustreerd.
    Maar komaan...hé.

    Ik heb geen kanker, en zeggen dat ik het begrijp is sterk overdreven en waarschijnlijk zeer onterecht.
    Maar…ik ken dat wel een beetje…de angst voor de onzekerheid.
    Wat zal er nog gebeuren ?
    Hoe gaat het aflopen ?
    Weinig energie, vaak moe, en de ene dag gaat het en de andere dag helemaal niet.
    Zoals het weer !
    Zonnige momenten, zachte lucht, wolkenbanden met koud, treuzelende regen en brede opklaringen.
    De gelaagdheid en de complexiteit van gevoelens die zo intens worden, als ‘men’ aan je gezondheid knabbelt.

    Wat ben je moedig, moedig, kloek, dapper, koen, ferm, flink, kordaat, fiks,

    Diane

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ja, die angst... blijft je altijd als een schaduw volgen... die raak je niet meer kwijt...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Beste Evy,

    Je kent me niet, maar ik volg in stilte al een tijdje je blog. Ik zit een paar 'episodes' achter je. Ik lees bij jou 'n beetje bij over wat me nog te wachten staat ;-). Ik wou je alvast via deze manier laten weten dat je 'n lezer hebt die niet geregistreerd is als volger maar wel betrokken.
    Ook ik schrijf zo wat mijn verhaal neer, als je 'r zin in zou hebben, geheel vrijblijvend:
    http://isabel-ibasel.blogspot.com
    Ik wens je vooral veel bergop van hieraf aan!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hey Evy,

    Het bekende zwarte gat...ik herinner me nog vrij goed de gedachte..."Maar ik ga daar niet in terechtkomen..ik die zo sterk ben geweest, zo goed kan praten over alles wat mij overkomt"...Maar mijn woorden waren nog niet koud of ik viel met mijn klikken en klakken erin. Het is een fase waar je doormoet...sommigen krijgen het bij diagnose, onderweg, anderen wanneer het vechten voorbij is. En wat die angst betreft...je gaat zien...zoveel te meer je hem recht in de ogen durft te kijken, zoveel te minder gaat ie overheersen...en op een gegeven moment verdwijnt ie op de achtergrond, om sporadisch (lees bij controle) nog eens optedagen.
    Je bent een straffe madam Evy! Bewonderenswaardig.

    Veel liefs
    Wenneke

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Liefste Evy,

    Ik hoorde via onze ouders dat je het wat moeilijk hebt.
    Ik ga niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt, maar ik kan het wel vermoeden. Het vreselijk zwarte gat. Hopelijk kan je het snel een plaats geven in je mooie leven.
    Ook de angst is, denk ik, een verplicht ingrediënt van die smerige kanker. Maar met de hoeveelheid moed die jij altijd gehad hebt en de schitterende familie naast jouw zijde, ben ik er zeker van dat je hier ook door zal geraken.

    Heel veel goede moed gewenst en tot later,
    Ine

    BeantwoordenVerwijderen