maandag 9 februari 2009

Rust in Wakkerdam

"Toch niet weeral hé!" lijken zijn doffe ogen te zeggen. Op zaterdag 31 januari krijgt Leon koorts. Na het RSV-virus en de liesbreuk ondergaat Leon nu de griep. Gelukkig kan Leon bij schoonouders, ouders en schoonzus logeren om uit te zieken. Bij een bezoekje maakt Dieter wat fotootjes en een filmpje van Leon. Zo kan ik hem voor het slapengaan toch nog even zien op het kleine cameraschermpje. En dat doet deugd, want ik mis hem uiteraard.

"Tegen een simpel griepje heb je nauwelijks verweer. Voor jou zou die gelijk staan met quarantaine in het ziekenhuis," gaf de oncologe me mee na mijn povere bloedcontrole de dag ervoor. Blij dat ik in de herfst een griepspuit gekregen heb. Ondanks de lage bloedwaarden voel ik me trouwens redelijk goed. Op dinsdag zijn de gevaarlijkste dagen voorbij, mijn weerstandsdipje is achter de rug.

Donderdagavond haalt Dieter me na mijn opleiding aan het station op om rechtstreeks door te rijden naar d'Ardennen. De opleidingsdag is er weer één vol tegenstrijdige emoties; blijdschap om iedereen weer terug te zien, dankbaarheid om erbij te kunnen zijn en angst en verdriet om de dood die alweer even komt piepen. Gelukkig krijg ik de ruimte van de docent en de groep om het allemaal eens onder woorden (of tranen) te brengen. Het lijkt alsof ik tijdens een opleidingsdag eindelijk eens kan stilstaan bij wat die kanker me allemaal aandoet. En dan komen natuurlijk de emoties! Wie had dat ooit gedacht van mij, dat ik ooit mijn emoties de vrije loop zou laten in een groep. Ikzelf in mijn eerste jaar alvast niet, integendeel: ik keek wat sceptisch op tegen degene die dat wel konden. Nooit gedacht dat waar ik eens over oordeelde, later zo een deel van mezelf kon worden. Ach, laat ik het maar zien als een mooie les in zachtheid en mildheid.

In d'Ardennen genoten we van een lang weekend met mijn ouders, broer en schoonzus, zus en schoonbroer, Nina en Leon. Een gratis weekendje bovendien, na het wedervaren tijdens ons vorig verblijf. Toen lag mijn schoonbroer midden in de nacht oog in oog met een muis - of was het een rat want die staart was wel lang en dik. En 's anderendaags stond de keuken helemaal blank toen schoonzus het bad boven liet leeglopen, waardoor dat water op een bizarre manier uit de afvoer in de keuken bleef gutsen. De eigenaar had ons uit schaamte een gratis weekendje cadeau gedaan. Jammer genoeg is er nu niets fout gegaan - een ongeluk bij "een geluk bij een ongeluk" als het ware.

Verloren onbekommerdheid
Het was een leuk weekendje! Onbewust dwaalden mijn gedachten af naar het vorige verblijf in dit vakantiehuis in september. De tumor moet toen al in mijn lijf gezeten hebben, maar ik had er geen benul van. En nu is de tumor - samen met mijn rechterborst - uit mijn lijf verdwenen, maar toch bepaalt hij voor een groot stuk mijn geest. Dat contrast en die verloren onbekommerdheid maken me wat emotioneel en verdrietig. Maar gelukkig ben ik daar snel over dankzij de relaxte sfeer, het intrigerende "Weerwolven van Wakkerdam"-spelletje, een stevige wandeling, de drank én het lekker eten - onder meer de zelfgebakken wafels vertellen me dat mijn smaakpapillen weer wat ontdooid zijn!

Ik kijk nu vooruit naar vrijdag 13 februari. Dan staat de voorlaatste fluosessie op het menu, de tweede taxotere met ditmaal een epo-spuit als extra voorgerecht. Van vrijdag de 13e heb ik geen schrik, integendeel: Dieter en ik zijn zelfs op een vrijdag de 13e getrouwd. Fluitend zal ik er wel nooit naartoe gaan, die verdomde angst blijft me parten spelen - of het nu de eerste of de voorlaatste fluosessie is! Hopelijk werkt de epo als een verlengde caloriebom, want het zijn drukke dagen. Onder meer de deadline voor het eindwerk van mijn therapeutenopleiding nadert met rasse schreden. Ik prijs me gelukkig dat ik er vorige zomer enthousiast invloog. Nu nog de laatste loodjes!

6 opmerkingen:

  1. Hey Evy,

    Ocharme Leon toch. Weeral ziek. Hij heeft het echt niet getroffen hé. En daarenboven moet jij hem ook nog eens steeds missen. Mijn hart begint al te bloeden bij het idee dat ik Karlijn zoveel zou moeten missen. Echt sterk van jou hoe je er mee omgaat!!

    Ja, een mens kan soms versteld staan van zichzelf hé. Het is het teken dat je het eens nodig had om alles er eens goed uit te smijten. Ik vind het trouwens ontzettend moedig van jou dat je gewoon voort doet met jouw opleiding. Echt heel knap van jou!

    Een weekendje Ardennen met de familie. Leuk zeg. Jij hebt er duidelijk ook van genoten. En het is je meer dan gegund hoor.

    Amaai, het einde komt nu echt wel dichtbij hé. Vrijdag al de voorlaatste fluosessie. En laat het net als jullie trouwdag een geluksdag zijn hé!!

    Knuffel,
    Ine

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Evy,

    Met tranen in mijn ogen las ik over jouw emotionele momenten in de opleiding.Jaren geleden heb ik ook nog tranen met tuiten vergoten in diezelfde veilige lokalen, van dat warme huis in Berchem. En dat deed zo intens veel deugd... Ik ben echt grenzeloos, over the hill and back, trots op jou, jij moedige fantastische vrouw!!!!!!
    Het spijt mij dat ik nog niet geraakt ben. Maar dat wil allerminst zeggen dat ik niet aan jou denk! Het heeft meer te maken met auto-loos zijn, af en toe ziekjes zijn en meer van die praktische zaken...
    Maar ik ga het goed maken! Dat is beloofd!!!!
    Jouw afstudeerdag staat alvast in dikke stift in mijn agenda. Die dag wil ik écht niet missen!! Dat wil uiteraard niet zeggen dat ik jou voor juni niet meer kom opzoeken ;-)

    Dikke knuffels en tot gauw,

    Tine P.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Evy,
    Vrijdagavond zullen we mekaar wellicht niet zien in Gent maar ik wens je alvast heel veel succes en sterkte voor de voorlaatste!!!Laat de moed niet zakken. Je hebt al een hele weg afgelegd, zowel fysiek, geestelijk, emotioneel en spiritueel. Keep the faith!!!! Groetjes, Vero

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Morgen de voorlaatste sessie....."al"... Evy, blijf sterk en voor je het weet zit het er op met de fluosessies!!! Dan volgt er iets anders, inderdaad, maar tja, het moet ook.
    Ik lees iedere keer met heel veel aandacht en emoties je blog, en ik vind het nog steeds enorm moedig van je, dat je het allemaal zo goed neerschrijft. Chapeau!!
    Dikke knuffel, en sterkte morgen!
    Miek en co.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ocharme, dat ventje van je alweer ziek! en ja, dat jij 'm dan ook steeds moet missen, lijkt me allerminst leuk in deze toch al minder leuke tijden...
    blij te lezen dat jij ook nog je opleiding blijft volgen...ik volgde vorig jaar ook een jaaropleiding (bij magdaleen, je kent haar wel!) en ben ook zoveel mogelijk blijven gaan, het hield me net recht om zoveel mogelijk 'gewoon' te blijven doen, tussen alle ellende door! en nu had ik me ook al ingeschreven voor een opleiding bij Lut Celie en ja hoor, ik ga zoveel ik kan! volgende week weer een dag, ik verheug me er al op! wat fijn dat je er de ruimte krijgt om al die verwarrende emoties te laten zijn... en tuurlijk heb je het ook wel eens lastig... niet vergeten dat die medicijnen ook op je gemoed inwerken hé!
    maar je bent er bijna joh! ik duim morgen voor zo weinig mogelijk bijwerkingen... en ja, vrijdag de 13de is veeleer een geluksdag hoor, ook voor mij! dus zet m op!
    liefs
    Tricky

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Evy,

    misschien ken je me nog of misschien niet meer (ex-collega van Dieter, ten tijde van Ellips). Ik vernam 'dit' vandaag via hem. Door een mail te sturen naar de 'verkeerde' Dieter...

    Ik heb moeite hier alles te lezen, maar dat is peanuts tegenover de moeilijkheden die jij elke dag meemaakt.

    Jou sterkte wensen is het enige wat ik via dit kleine vakje kan doen. Jou en je gezinnetje. Hou de moed erin.

    Ik zit hier elk woord duizend maal te herlezen en elke zin duizend keer te herschrijven. Nogmaals: sterkte, moed, rust en vooral herstel. Geniet van de liefde van je man en je kinderen.

    Deze blog zit vanaf nu in mijn lijst te lezen blogs.

    BeantwoordenVerwijderen