Een ernstige ziekte heb je nooit alleen. Velen worden erin meegesleurd. Mijn man en kinderen in de eerste plaats. En vanzelfsprekend mijn ouders - mama, papa, wat moet het hard zijn om als ouder te horen te krijgen dat je kind kanker heeft - , mijn zus en mijn broer. Mijn familie. Mijn schoonfamilie. Mijn vrienden, collega's, ...
Ik voel en weet dat velen met mij meeleven en meestrijden en die steun doet ongelofelijk veel deugd. Die golf van medeleven en betrokkenheid is écht hartverwarmend. En sterkt mijn pantser voor wat nog komen moet.
Iedereen steunt op zijn manier: sommigen bellen eens om te horen hoe het is, anderen lezen deze blog, en nog anderen vinden erover spreken moeilijk maar tussen de lijnen voel ik telkens evenveel warmte en begrip.
Een paar dagen na mijn operatie belde een medestudente IV me op en ze vroeg: "En Evy, hoe is dat nu voor jou met maar één borst?" Haar directheid zou shockerend kunnen zijn, maar eerlijk gezegd deed het me enorm veel deugd dat ze zo eerlijk en open durfde te benoemen wat er aan de hand was. Want zo is het: ik heb nu maar één borst meer, mijn lichaam is veranderd en dat is nog zacht uitgedrukt (soms voelt het eerder aan als verminkt). Ik moet daarmee leven en een manier vinden om er ook zo van te houden.
Ik hoop dat die golf van medeleven niet afneemt want het wordt een lang ziekteproces, de dokters spreken van een jaar. Vandaar mijn boodschap aan alle lieve mensen die me steun geven: reageer, mail, bel of bezoek me alstublieft ook nog binnen een paar maanden. Want ik vrees dat het moeilijkste nog moet komen.
Eén vrouw, één borst, één jaar, één strijd - maar nooit alleen!
Ik voel en weet dat velen met mij meeleven en meestrijden en die steun doet ongelofelijk veel deugd. Die golf van medeleven en betrokkenheid is écht hartverwarmend. En sterkt mijn pantser voor wat nog komen moet.
Iedereen steunt op zijn manier: sommigen bellen eens om te horen hoe het is, anderen lezen deze blog, en nog anderen vinden erover spreken moeilijk maar tussen de lijnen voel ik telkens evenveel warmte en begrip.
Een paar dagen na mijn operatie belde een medestudente IV me op en ze vroeg: "En Evy, hoe is dat nu voor jou met maar één borst?" Haar directheid zou shockerend kunnen zijn, maar eerlijk gezegd deed het me enorm veel deugd dat ze zo eerlijk en open durfde te benoemen wat er aan de hand was. Want zo is het: ik heb nu maar één borst meer, mijn lichaam is veranderd en dat is nog zacht uitgedrukt (soms voelt het eerder aan als verminkt). Ik moet daarmee leven en een manier vinden om er ook zo van te houden.
Ik hoop dat die golf van medeleven niet afneemt want het wordt een lang ziekteproces, de dokters spreken van een jaar. Vandaar mijn boodschap aan alle lieve mensen die me steun geven: reageer, mail, bel of bezoek me alstublieft ook nog binnen een paar maanden. Want ik vrees dat het moeilijkste nog moet komen.
Eén vrouw, één borst, één jaar, één strijd - maar nooit alleen!
Zusje,
BeantwoordenVerwijderenWeet dat we er altijd zullen zijn om een luisterend oor te bieden, een knuffel te geven of om er gewoon te zijn. Zowel in mooie als in duistere tijden. Zoals je zegt, je staat er niet alleen voor.
Kus,
Wim
Evy,
BeantwoordenVerwijderenzoals reeds aan de telefoon gezegd vind ik deze blog een schitterend idee en ik bewonder jouw creativiteit en de moed waarmee jouw ziek-zijn benaderd en er mee omgaat ! We blijven supporteren en daar staat geen tijdslimiet op !!
Liefs,
An, Yvan en Joppe
Evy,
BeantwoordenVerwijderenHet is al een tijdje geleden dat wij elkaar nog eens gezien hebben, maar ik moet wel zeggen dat ik zeer regelmatig aan jullie denk.
Uit deze blog kan ik alleen maar uitmaken dat jouw ouders groot gelijk hebben en dat jij een ontzettend moedige meid bent.
Van hieruit steunen wij jou enorm. En, als je het eens ziet zitten moeten we eens afspreken zodat de kindjes ook nog eens samen kunnen spelen.
Vele groetjes,
Ine, Bart, Thomas en Karlijn