Vrijdag 12 december: fluosessie nummer 2. Voor de eerste keer mag Nina mee. Ze vertedert alle verpleegsters met haar vertelsels en met het speelgoedziekenhuis dat ze meebracht naar het echt ziekenhuis.Het bloedonderzoek vertelt ons dat de bloedwaarden weer - even - een duim omhoog verdienen, dus mag mama de medicamentjes krijgen, ziet Nina nu eens met haar eigen ogen. Ze vindt het allemaal fantastisch. "Kijk papa, in het ziekenhuis hebben ze ook een tv met 'Het zandkasteel'." Of tegen de verpleger: "Ben jij een echte dokter?" Niemand anders dan Nina bepaalt vandaag het tempo: als een zakje leeg is en er geen druppeltjes meer vallen, geeft Nina het lichtsein voor de volgende lading.
Voor Nina is het vandaag een dubbele feestdag, want 's namiddag staat ook nog eens het groot schoolfeest op het programma. Papa en de oma's zien Nina in cadeauverpakking schitteren in de kerstmusical. Het schoolfeest wordt voor de kinderen afgesloten in de turnzaal met - jawel - een fluo-flitsfuif. Ik heb het optreden gemist. En van fluo heb ik zeker mijn buik vol op dit moment. Letterlijk. Terwijl het na de eerste fluosessie drie weken geleden bij misselijkheid bleef, moet ik er nu nog vreselijk van braken ook. Naar de avond toe zelfs om 't kwartier. De oncoloog van dienst hoopt dat de Zorro-pillen snel werken. Anders verlies ik teveel vocht en moet ik naar 't ziekenhuis om extra vocht en Zorro-stuff.
Gelukkig geraak ik uiteindelijk uitgekotst, maar zowel zaterdag als zondag ben ik vreselijk misselijk en kan ik amper iets eten. Ik voel me echt on-ge-lo-fe-lijk ellendig. En neen, dat niemand het waagt me te sussen dat dit een teken is dat de fluo "aanpakt": de ongewenste effecten staan los van de gewenste effecten. Tijdens een miserabele avond, een slapeloze nacht en twee mottige dagen, ben ik natuurlijk niet in staat om ver vooruit te kijken - als je zo ellendig bent, wordt een mens gedwongen tot kortetermijndenken: de volgende minuut, het volgende uur, de komende nacht.
Ondanks de fluo in mijn lijf, voel ik me een spaarlampje dat amper wat schemerlicht produceert. De herinnering aan die afschuwelijke dagen brengt me weer op het randje van de misselijkheid. Even verdringen die gedachten!
Het is nog maar eens bewezen: een vervolg is meestal slechter dan het origineel. En zoals zo vaak: het boek is nog veel beter. Volgens het boekje zou de reactie op mijn tweede fluo immers vergelijkbaar moeten zijn met de reactie op mijn eerste fluo. Niet dus!!!
Nu, maandag, is het al iets beter en zal het ergste leed voor 2008 toch al geleden zijn.
En tijdens de feestdagen zal ik volop schitteren. Beloofd!
Hey lieve Evy
BeantwoordenVerwijderenWonderlijk toch hoe kinderen met hun eigen vensters naar de wereld kijken. Op momenten dat onze horizon verengt is het een geschenk om met hen aan 'horizontversmelting en verruiming' te doen.
Allez, het ergste leed is weer geleden. Laat maar komen het geschitter! Kijk ernaar uit je donderdag terug te zien.
Bear hug
Griet x
je zou versteld staan hoe kinderen de moraal opkrikken als het niet meer gaat... ik had destijds ook veel steun aan mijn dochter, zij was op dat moment wel al 12 jaar.
BeantwoordenVerwijderenLiefste Evy,
BeantwoordenVerwijderenHet wordt enorm zwaar voor jou hé. Gelukkig is Nina'tje daar om toch nog een lach op jouw gezicht te proberen toveren.
Gelukkig hebben de Zorro-pillen hun werk toch nog wat kunnen doen en ben je thuis kunnen blijven.
Ik hoop van harte met je mee dat 2008 verder geen miserie meer met zich meebrengt en dat je tijdens de feesten mag gloeien zoals een spot op een voetbalveld (kan niet op de naam komen van die dingen).
Geniet allesinds van de feesten en nog heel veel sterkte gewenst.
Knuffel,
Ine
Lieve Evy,
BeantwoordenVerwijderenJa echt,je staat ermee, met je sjaaltje ! Desondanks de oorlog die nu in je lichaam voert; zie je er stralend uit; prachtige foto met jouw kleine meid.
Ach.. 't is niet te onderschatten he maar hopelijk ben je nu a de beterhand. Je bent al a het aftellen; nog maar 4 te gaan....
Net zoals ik; na morgen ook nog 4 (herceptine-kuren) te gaan. Weet ik, natuurlijk niet te vergelijken, Achteraf lijkt alles zo vlug te gaan; je zal zelf merken.
Wat een guitig kereltje, jullie Leontje.
Geniet ten volle van de feestdagen en ik wens je een groot cadeau vol optimisme onder de kerstboom.
Knuffel,
Cathy x
Hoi Evy,
BeantwoordenVerwijderenzwaar hé meid, ik kan er van meespreken, gelukkig heb je veel steun aan je lieve dochter. Ik heb toen van mijn dochter ook veel steun gehad, ze was toen 11.
Ik hoop dat je een beetje kunt genieten van de feestdagen, ik wens je nog een fijne avond toe
groetjes Sabine
:s Inderdaad ... mooi gezegd... spaarzaam omspringen met je lichtpuntjes ... en ook bij mij was elke chemo weer anders ... Ik hoop dat de zorro-marchandise goed werkt!
BeantwoordenVerwijderenPrettig weekend en een fijne Kerst!
Hey Evy, gelukkig ben je weer een beetje beter en zal je zeker en vast kunnen schitteren tijdens die Kerst- en nieuwjaarsperiode. Je kan inderdaad geen twee behandelingen met elkaar vergelijken, telkens is het weer anders. Bij mij was elke keer de 2de het moeilijks te verteren (letterlijk en figuurlijk).
BeantwoordenVerwijderenMet een heel drukke kerstweek in 't verschiet zie ik niet veel tijd om blogrondjes te maken (en ik doe er al zo weinig....), daarom wil ik jullie nu reeds een hele fijne kerst en een voorspoedig 2009 toewensen.
Groetjes en veel liefs....
Hoi Evy,
BeantwoordenVerwijderenik kom je fijne feestdagen toewensen
groetjes Sabine
Beste Evy,
BeantwoordenVerwijderenheel chique hoe jij je dochter helemaal betrekt in dit proces. Ik zelf, heb hetzelfde doorstaan nu twee jaar geleden, ik was toen 33 jaar. Mijn zoon was toen 4 en mijn dochterje was twee. Beide wisten wel dat er iets aan de hand was, maar ik heb altijd veel verborgen voor hen. Dat maakte het wel supermoeilijk en zeker niet beter dan de manier dat jij het doet!
Januari 07 was diagnose - en ook de hele rampetamp gekregen (chemo, mastectomie en dan straling) en in september 07 stond ik terug halftijds te werken. Nadien reconstructie en daar ben ik de laatste dingen voor aan het afronden. Soit, ik wil je maar moed geven, je geraakt er ook zeker door. En als ik je blog lees, lijk je mee een heel sterke madam en daar moet je zeker trots op zijn.
Probeer te genieten van de feestdagen en veel moois gewenst voor 2009!!
Mieke
hey evy
BeantwoordenVerwijderenhoop dat je intussen alweer volop aan het schitteren bent en dat inderdaad het ergste leed voor 2008 weer geleden is, zodat je kan genieten van een paar rustige kerst- en eindejaarsdagen...
las in een vorig postje van je dat je ook houvast vindt bij Inanna... wel, dan raad ik je zeker aan om - als je alweer wat verder staat - deel te nemen aan de herbronningsweek van Wistik, onder begeleiding van Marijke Baken, die een boek schreef over Inanna... op één van mijn postjes in oktober (http://sunflowertricky.blogspot.com/2008/10/blog-post.html) (sorry, het lukt me niet hier een hyperlink te plaatsen!) vind je er een uitgebreid verslag (met foto's) over terug... en ook naar wistik heb ik een linkje op mijn blogje... ga maar eens kijken als je wil!
verder wens ik je nog veel sterkte om vol te houden! je doet dat goed!
tricky
Evy,
BeantwoordenVerwijderenIk wens je fyne feestdagen toe, met een groot pak vol moed onder de kerstboom.
Je blog blijft me raken, alsook de manier waarop je met alles omgaat!
Liefste Evy,
BeantwoordenVerwijderenHou de moed erin, en zelfs het meest luttele schemerlampje geeft licht in de donkerste tunnels weet je.... Hopelijk is de tunnel nu al wat beter verlicht en schitter je morgen als een twinkelende kerstster samen met je fantastische gezin!!! Maak er samen intens mooie en aangename kerstdagen van!!! Geniet samen daar waar jullie kunnen!!! Groetjes, Vero Andrea en Emma